Sjå meg!
Som barn var mange av oss svoltne på merksemd. Vi ville dele verda vår med dei vaksne. Dette er berre sjarmerande fram til ein viss alder, og så ven vi oss av med det. Eller, vi pleidde å gjere det. Dei seinare åra verkar det som om denne hungeren berre har skifta form. Frå skriking og napping i armen på ein genser, til selfiar og lange monologar om oss sjølve. Vi vil bli lagt merke til, og vi vil verte snakka om. Kva er det som gjer at vi er så opptekne av at folk skal legge merke til oss? Somme skuldar på sosiale media. Ofte vert vi paradoksalt nok mindre sosiale av sosiale media. Vi styrer fokuset inn mot oss sjølve. På Facebook reklamerer vi nærast for oss sjølve, på Instagram legg vi ut urealistisk idylliske bilete, og bloggane flyt over av historier om dei psykiske problema våre. Her får ein ros og skryt for at ein er modig, vakker, spennande eller inspirerande. Men vi nemner ikkje dette utanfor nettverda. Framstillinga av oss sjølve går begge vegar, dei som har nådd b