Nesten heilt vaksen
Eg gler meg til å verte vaksen. Eg trur det vert fint. Likevel vert eg nokre gonger litt fortvila over alt eg ikkje kan og ikkje veit. Sjølv om eg no så vidt har byrja å klatre i 20-åra, så kjenner eg meg langt frå vaksen. Ikkje er eg born lenger heller. Eg veit eigentleg ikkje heilt kvar eg høyrer til, eller kjem til å ende opp. Det skremmer meg. Eg sit på hybelen min i den store hovudstaden og tenkjer at det sikkert er berre eg som kjenner meg einsam, stressa og forvirra. Det er det jo sjølvsagt ikkje. Det er heilt vanleg i 20-åra. Når ein akkurat har klart å karre seg gjennom puberteten og berg- og dalbanen av kjensler, så skal ein plutseleg forme heile vaksenlivet sitt. Det er mykje som skal på plass. Kvar skal du bu? Kven vil du dele livet med? Kva vil du jobbe med? Store og avgjerande val kjem i kø, og alle desse vala skal tas av deg. Kanskje veit du svaret på eit av dei, eller to. Kanskje ombestemmer du deg på vegen. Mange kjenner nok òg på forventningar, både frå seg s