Nesten heilt vaksen


Eg gler meg til å verte vaksen. Eg trur det vert fint. Likevel vert eg nokre gonger litt fortvila over alt eg ikkje kan og ikkje veit. Sjølv om eg no så vidt har byrja å klatre i 20-åra, så kjenner eg meg langt frå vaksen. Ikkje er eg born lenger heller. Eg veit eigentleg ikkje heilt kvar eg høyrer til, eller kjem til å ende opp. Det skremmer meg. Eg sit på hybelen min i den store hovudstaden og tenkjer at det sikkert er berre eg som kjenner meg einsam, stressa og forvirra. Det er det jo sjølvsagt ikkje. Det er heilt vanleg i 20-åra.

Når ein akkurat har klart å karre seg gjennom puberteten og berg- og dalbanen av kjensler, så skal ein plutseleg forme heile vaksenlivet sitt. Det er mykje som skal på plass. Kvar skal du bu? Kven vil du dele livet med? Kva vil du jobbe med? Store og avgjerande val kjem i kø, og alle desse vala skal tas av deg. Kanskje veit du svaret på eit av dei, eller to. Kanskje ombestemmer du deg på vegen. Mange kjenner nok òg på forventningar, både frå seg sjølv og andre. Tusen tankar svirrar rundt i hovudet, og i tillegg til alle desse vala som skal tas, så skal ein etter kvart òg stå heilt på eigne bein. Er eg den einaste som lengtar heim til mor og far på tunge og tråe dagar?

Det er veldig forskjellig kor langt mine vener i 20-åra har kome både når det kjem til yrkes- og privatliv. Nokon har teke fagbrev og har fast jobb, andre har teke seg eit ekstra friår for å reise jorda rundt. Nokon er midt i utdanninga til drøyme-yrket sitt, medan andre igjen har snart teke ein bachelor dei ikkje veit kva dei skal bruke til. På Facebook poppar det opp kunngjeringar om at venene mine no har vorte sambuarar eller har forlova seg, ja, nokon har til og med lagt ut brudebilete. Blant dei litt eldre venene mine byrjar det så vidt å poppe opp bilete av smilande baby-fjes.

Kor langt burde eg ha kome no? Kjensla av stress, dårleg tid, boblar rett som det er opp. Ein ser på dei rundt seg, men vert ikkje klokare på kva svaret er av den grunn. Har eg valt rett? Eg har alltid vore opptatt av å meistre, av å vere flink. Men dess eldre eg vert dess dårligare går planen min om å gjere alle til lags. Det er umogeleg! Livet handlar om meir enn å vere flink. Ein lyt leve litt òg. Ein vert rett og slett nøydt til å ta dei vala ein kjem overfor, for seg sjølv, og ikkje for andre, sjølv om det til tider er vanskeleg og vondt.

Kanskje har eg det litt for travelt med å bane fram vegen til vaksenlivet. Kvifor stressar eg så fælt? Eg treng ikkje bestemme meg for alt i dag. Nokon val treng forhåpentlegvis berre litt tid før dei kjem meir naturleg. Det rutineprega livet med fast jobb og buplass kjem snart nok, så kanskje det er eit poeng i å nyte vegen dit. Eg får byrje å lytte meir til alle dei som har sagt at studietida er den beste tida i livet, og nyte å vere nesten heilt vaksen.

Publisert i Valdresmagasinet 10. februar 2018.

Kommentarer

Legg inn en kommentar

Populære innlegg fra denne bloggen

Festivalfolk

Bilde
Norsk Rakfiskfestival er eit høgdepunkt kvart år. Det er då Valdres får vist seg fram. Vi får vist fram mattradisjonar, dialekt, natur og kultur. Vi får dele og styrke vår identitet med over 25 000 menneske frå by og bygd. Dette gjer oss stolte. For valdrisar er stolte! Og spesielt stolte blir vi av familie og av kjensla av å høyre til. Tipptippoldefar min, Øystein Ø. Rudi (f. 1839), starta på 1880-talet Haugseter Fjellstove på Vinsteren, og var ein av dei fyrste som delvis livnærde seg av turisme. Klart dette gjer meg stolt. Det gjev meg ei tilknyting til Valdres, som eg før ofte tenkte at eg mangla. Ingen av foreldra mine er oppvakse i Valdres, og eg snakkar heller ikkje dialekt. Eg bur i Fagernes by. Eg har kanskje ikkje sett på meg sjølv som ein heilt fullgod valdris. Bygd og by er motpolar. Kanskje har vi litt vanskeleg for å forstå kvarandre? «Byfølk» kallar dei oss som bur i Fagernes. Vi er «fine» på ting, og snakkar pent by-mål. På den andre sida trekk kans
Les mer

Våge

Bilde
Kor ofte ler du så godt at du ikkje greier å stoppe? Slik at du hikstar etter pusten. Slik at du har latterkrampe så du vrir deg. Slik at du kjenner lukka risle gjennom kroppen.  Truleg ikkje ofte nok. Vaksenlivet kan fort verke keisamt, fullt av plikter, ansvar, stress og profesjonalitet. Skiljet mellom jobb og fritid har for mange vorte meir utydeleg. Mange er tilgjengelege på telefon og e-post heile døgnet. Det forventast at ein skal klare å vere både fagleg dyktig, ein god partner, omsorgsfull forelder og ein god ven. For meg som er i overgangen til å verte vaksen, kjenner eg på at vaksenlivet ofte ser ut til å innehalde mykje alvor, og at det er mindre rom for kreativitet, humor og leik. Vi er veldig opptekne av korleis andre oppfattar oss. Alt må vere på stell både i arbeidslivet og privatlivet, eller det skal i alle fall sjå slik ut. Sjølv om ein del av oss kanskje har lyst til å tulle og le når livet vert litt grått og keisamt, trur eg at mange har ei slags sperre i
Les mer

Ta sats!

Bilde
Hugsar du då di einaste bekymring var om du rakk barne-tv, eller om du fekk laurdagsgodt? Mamma smurde matpakka di, og pappa var heime med deg når du var sjuk. Eg leika dagen lang, og heimeleksa var å fargelegge ei A4 side. Det er var ei god tid, utan mange bekymringar og plikter. Det kan jo sjølvsagt ikkje vere slik for alltid, og dei fleste av oss ynskjer heller ikkje at det skal vere slik. Om vi vil eller ikkje, så blir vi eldre. Vi får meir og meir ansvar, og blir kasta ut i oppgåver vi aldri har prøvd oss på før. Som fugleungar kastar vi oss ut frå det trygge reiret, og flaksar så godt vi kan med dei vengene vi har. Nokre har kraftige venger med stort spenn, andre mindre spenn, og meir skjøre venger. Svært få kan fly på første forsøk, og det hender ein gong iblant at vi deiser rett i bakken. Det er ikkje berre lett å bli vaksen. I tillegg til å finne ut kven vi vil vere og korleis vi skal takle i overkant mange kjensler, skal vi lære å søke jobb, jobbe, betale rekninga
Les mer