Hysj
I denne travle verda, full inntrykk og støy, e r eg heilt avhengig av å få tid for meg sjølv. Omtrent ein tredel av oss er i større eller mindre grad introverte. Vi får energi av å vere åleine, føretrekk få, nære relasjonar framfor store nettverk, og vi planlegg helst setningar før vi seier dei. Folk kjem av og til bort til meg når eg et lunsj åleine og spør meg om eg er lei meg. «Nei», svarer eg, «men takk for at du spør». Ein vert fort sett på som ein særing om ein vel bort det sosiale. Det er mange som slit med å forstå den gleda og energien som eg får av å sitte heime åleine å lese eller male, til fordel for det sosiale arrangementet «alle» andre skal på. «Er du deprimert?», «er du sint på meg?», «men det kjem jo til å verte gøy!». Det er lett å tenkje at ein burde hatt ei «ordentlig» unnskyldning. Eg vil jo ikkje at folk skal tru at eg takkar nei til sosiale aktivitetar fordi eg ikkje vil vere saman med dei. Mange trur nok òg at eg berre er sjenert, så la meg l eggje til